Proverbia, 9

[1] Sapientia ædificavit sibi domum : excidit columnas septem. •

[2] Immolavit victimas suas, miscuit vinum, et proposuit mensam suam. •

[3] Misit ancillas suas ut vocarent ad arcem et ad mœnia civitatis. •

[4] Si quis est parvulus, veniat ad me. Et insipientibus locuta est : •

[5] Venite, comedite panem meum, et bibite vinum quod miscui vobis. •

[6] Relinquite infantiam, et vivite, et ambulate per vias prudentiæ.

[7] Qui erudit derisorem, ipse injuriam sibi facit, et qui arguit impium, sibi maculam generat. •

[8] Noli arguere derisorem, ne oderit te ; argue sapientem, et diliget te. •

[9] Da sapienti occasionem, et addetur ei sapientia ; doce justum, et festinabit accipere. •

[10] Principium sapientiæ timor Domini, et scientia sanctorum prudentia. •

[11] Per me enim multiplicabuntur dies tui, et addentur tibi anni vitæ.

[12] Si sapiens fueris, tibimetipsi eris ; si autem illusor, solus portabis malum.

[13] Mulier stulta et clamosa, plenaque illecebris, et nihil omnino sciens, •

[14] sedit in foribus domus suæ, super sellam in excelso urbis loco, •

[15] ut vocaret transeuntes per viam, et pergentes itinere suo : •

[16] qui est parvulus declinet ad me. Et vecordi locuta est : •

[17] Aquæ furtivæ dulciores sunt, et panis absconditus suavior. •

[18] Et ignoravit quod ibi sint gigantes, et in profundis inferni convivæ ejus. •