Job, 37

[1] Super hoc expavit cor meum, et emotum est de loco suo. •

[2] Audite auditionem in terrore vocis ejus, et sonum de ore illius procedentem. •

[3] Subter omnes cælos ipse considerat, et lumen illius super terminos terræ. •

[4] Post eum rugiet sonitus, tonabit voce magnitudinis suæ : et non investigabitur, cum audita fuerit vox ejus. •

[5] Tonabit Deus in voce sua mirabiliter, qui facit magna et inscrutabilia,

[6] qui præcipit nivi ut descendat in terram, et hiemis pluviis, et imbri fortitudinis suæ : •

[7] qui in manu omnium hominum signat, ut noverint singuli opera sua. •

[8] Ingredietur bestia latibulum, et in antro suo morabitur. •

[9] Ab interioribus egredietur tempestas, et ab Arcturo frigus. •

[10] Flante Deo, concrescit gelu, et rursum latissimæ funduntur aquæ. •

[11] Frumentum desiderat nubes, et nubes spargunt lumen suum. •

[12] Quæ lustrant per circuitum, quocumque eas voluntas gubernantis duxerit, ad omne quod præceperit illis super faciem orbis terrarum :

[13] sive in una tribu, sive in terra sua, sive in quocumque loco misericordiæ suæ eas jusserit inveniri. •

[14] Ausculta hæc, Job : sta, et considera mirabilia Dei.

[15] Numquid scis quando præceperit Deus pluviis, ut ostenderent lucem nubium ejus ? •

[16] Numquid nosti semitas nubium magnas, et perfectas scientias ? •

[17] Nonne vestimenta tua calida sunt, cum perflata fuerit terra austro ? •

[18] Tu forsitan cum eo fabricatus es cælos, qui solidissimi quasi ære fusi sunt. •

[19] Ostende nobis quid dicamus illi : nos quippe involvimur tenebris. •

[20] Quis narrabit ei quæ loquor ? etiam si locutus fuerit homo, devorabitur. •

[21] At nunc non vident lucem : subito aër cogetur in nubes, et ventus transiens fugabit eas. •

[22] Ab aquilone aurum venit, et ad Deum formidolosa laudatio. •

[23] Digne eum invenire non possumus : magnus fortitudine, et judicio, et justitia : et enarrari non potest. •

[24] Ideo timebunt eum viri, et non audebunt contemplari omnes qui sibi videntur esse sapientes. •