Job, 29

[1] Addidit quoque Job, assumens parabolam suam, et dixit : •

[2] Quis mihi tribuat ut sim juxta menses pristinos, secundum dies quibus Deus custodiebat me ? •

[3] quando splendebat lucerna ejus super caput meum, et ad lumen ejus ambulabam in tenebris : •

[4] sicut fui in diebus adolescentiæ meæ, quando secreto Deus erat in tabernaculo meo : •

[5] quando erat Omnipotens mecum, et in circuitu meo pueri mei :

[6] quando lavabam pedes meos butyro, et petra fundebat mihi rivos olei : •

[7] quando procedebam ad portam civitatis, et in platea parabant cathedram mihi. •

[8] Videbant me juvenes, et abscondebantur : et senes assurgentes stabant.

[9] Principes cessabant loqui, et digitum superponebant ori suo.

[10] Vocem suam cohibebant duces, et lingua eorum gutturi suo adhærebat.

[11] Auris audiens beatificabat me, et oculus videns testimonium, reddebat mihi : •

[12] eo quod liberassem pauperem vociferantem, et pupillum cui non esset adjutor.

[13] Benedictio perituri super me veniebat, et cor viduæ consolatus sum.

[14] Justitia indutus sum, et vestivi me, sicut vestimento et diademate, judicio meo. •

[15] Oculus fui cæco, et pes claudo.

[16] Pater eram pauperum, et causam quam nesciebam diligentissime investigabam. •

[17] Conterebam molas iniqui, et de dentibus illius auferebam prædam. •

[18] Dicebamque : In nidulo meo moriar, et sicut palma multiplicabo dies. •

[19] Radix mea aperta est secus aquas, et ros morabitur in messione mea. •

[20] Gloria mea semper innovabitur, et arcus meus in manu mea instaurabitur. •

[21] Qui me audiebant, expectabant sententiam, et intenti tacebant ad consilium meum.

[22] Verbis meis addere nihil audebant, et super illos stillabat eloquium meum.

[23] Expectabant me sicut pluviam, et os suum aperiebant quasi ad imbrem serotinum. •

[24] Siquando ridebam ad eos, non credebant, et lux vultus mei non cadebat in terram. •

[25] Si voluissem ire ad eos, sedebam primus : cumque sederem quasi rex, circumstante exercitu, eram tamen mœrentium consolator. •