Job, 16

[1] Respondens autem Job, dixit : •

[2] Audivi frequenter talia : consolatores onerosi omnes vos estis. •

[3] Numquid habebunt finem verba ventosa ? aut aliquid tibi molestum est, si loquaris ? •

[4] Poteram et ego similia vestri loqui : atque utinam esset anima vestra pro anima mea ! •

[5] Consolarer et ego vos sermonibus, et moverem caput meum super vos. •

[6] Roborarem vos ore meo, et moverem labia mea, quasi parcens vobis.

[7] Sed quid agam ? Si locutus fuero, non quiescet dolor meus, et si tacuero, non recedet a me. •

[8] Nunc autem oppressit me dolor meus, et in nihilum redacti sunt omnes artus mei. •

[9] Rugæ meæ testimonium dicunt contra me, et suscitatur falsiloquus adversus faciem meam, contradicens mihi. •

[10] Collegit furorem suum in me, et comminans mihi, infremuit contra me dentibus suis : hostis meus terribilibus oculis me intuitus est.

[11] Aperuerunt super me ora sua, et exprobrantes percusserunt maxillam meam : saciati sunt pœnis meis. •

[12] Conclusit me Deus apud iniquum, et manibus impiorum me tradidit.

[13] Ego ille quondam opulentus, repente contritus sum : tenuit cervicem meam, confregit me, et posuit me sibi quasi in signum. •

[14] Circumdedit me lanceis suis, convulneravit lumbos meos : non pepercit, et effudit in terra viscera mea. •

[15] Concidit me vulnere super vulnus : irruit in me quasi gigas.

[16] Saccum consui super cutem meam, et operui cinere carnem meam. •

[17] Facies mea intumuit a fletu, et palpebræ meæ caligaverunt. •

[18] Hæc passus sum absque iniquitate manus meæ, cum haberem mundas ad Deum preces. •

[19] Terra, ne operias sanguinem meum, neque inveniat in te locum latendi clamor meus : •

[20] ecce enim in cælo testis meus et conscius meus in excelsis. •

[21] Verbosi amivi mei : ad Deum stillat oculus meus : •

[22] atque utinam sic judicaretur vir cum Deo, quomodo judicatur filius hominis cum collega suo ! •

[23] Ecce enim breves anni transeunt : et semitam per quam non revertar ambulo. •