Isaiæ, 41

[1] Taceant ad me insulæ, et gentes mutent fortitudinem ; accedant, et tunc loquantur ; simul ad judicium propinquemus. •

[2] Quis suscitavit ab oriente Justum, vocavit eum ut sequeretur se ? Dabit in conspectu ejus gentes, et reges obtinebit ; dabit quasi pulverem gladio ejus, sicut stipulam vento raptam arcui ejus. •

[3] Persequetur eos, transibit in pace, semita in pedibus ejus non apparebit. •

[4] Quia hæc operatus est, et fecit, vocans generationes ab exordio ? Ego Dominus, primus et novissimus ego sum. •

[5] Viderunt insulæ, et timuerunt ; extrema terræ obstupuerunt, appropinquaverunt, et accesserunt. •

[6] Unusquisque proximo suo auxiliabitur, et fratri suo dicet : Confortare.

[7] Confortavit faber ærarius percutiens malleo eum, qui cudebat tunc temporis, dicens : Glutino bonum est ; et confortavit eum clavis, ut non moveretur. •

[8] Et tu, Israël, serve meus, Jacob quem elegi, semen Abraham amici mei :

[9] in quo apprehendi te ab extremis terræ, et a longinquis ejus vocavi te, et dixi tibi : Servus meus es tu, elegi te, et non abjeci te. •

[10] Ne timeas, quia ego tecum sum ; ne declines, quia ego Deus tuus ; confortavi te, et auxiliatus sum tibi, et suscepit te dextera Justi mei. •

[11] Ecce confundentur et erubescent omnes qui pugnant adversum te ; erunt quasi non sint, et peribunt viri qui contradicunt tibi.

[12] Quæres eos, et non invenies, viros rebelles tuos ; erunt quasi non sint, et veluti consumptio homines bellantes adversum te.

[13] Quia ego Dominus Deus tuus, apprehendens manum tuam, dicensque tibi : Ne timeas ; ego adjuvi te.

[14] Noli timere, vermis Jacob, qui mortui estis ex Israël ; ego auxiliatus sum tibi, dicit Dominus, et redemptor tuus Sanctus Israël. •

[15] Ego posui te quasi plaustrum triturans novum, habens rostra serrantia ; triturabis montes, et comminues, et colles quasi pulverem pones. •

[16] Ventilabis eos, et ventus tollet, et turbo disperget eos ; et tu exsultabis in Domino, in Sancto Israël lætaberis. •

[17] Egeni et pauperes quærunt aquas, et non sunt ; lingua eorum siti aruit. Ego Dominus exaudiam eos, Deus Israël, non derelinquam eos. •

[18] Aperiam in supinis collibus flumina, et in medio camporum fontes, ponam desertum in stagna aquarum, et terram inviam in rivos aquarum. •

[19] Dabo in solitudinem cedrum, et spinam, et myrtum, et lignum olivæ ; ponam in deserto abietem, ulmum, et buxum simul ; •

[20] ut videant et sciant, et recogitent, et intelligant pariter, quia manus Domini fecit hoc, et Sanctus Israël creavit illud.

[21] Prope facite judicium vestrum, dicit Dominus ; afferte, si quid forte habetis, dicit rex Jacob. •

[22] Accedant, et nuntient nobis quæcumque ventura sunt ; priora quæ fuerunt nuntiate ; et ponemus cor nostrum, et sciemus novissima eorum ; et quæ ventura sunt indicate nobis.

[23] Annuntiate quæ ventura sunt in futurum, et sciemus quia dii estis vos ; bene quoque aut male, si potestis, facite ; et loquamur et videamus simul. •

[24] Ecce vos estis ex nihilo, et opus vestrum ex eo quod non est ; abominatio est qui elegit vos. •

[25] Suscitavi ab aquilone, et veniet ab ortu solis ; vocabit nomen meum ; et adducet magistratus quasi lutum, et velut plastes conculans humum. •

[26] Quis annuntiavit ab exordio ut sciamus, et a principio ut dicamus : Justus es ? Non est neque annuntians, neque prædicens, neque audiens sermones vestros. •

[27] Primus ad Sion dicet : Ecce adsunt, et Jerusalem evangelistam dabo. •

[28] Et vidi, et non erat neque ex istis quisquam qui iniret consilium, et interrogatus responderet verbum. •

[29] Ecce omnes injusti et vana opera eorum ; ventus et inane simulacra eorum.