Actus, 5
[1] Vir autem quidam nomine Ananias, cum Saphira uxore suo vendidit agrum, •
[2] et fraudavit de pretio agri, conscia uxore sua : et afferens partem quamdam, ad pedes Apostolorum posuit. •
[3] Dixit autem Petrus : Anania, cur tentavit Satanas cor tuum, mentiri te Spiritui Sancto, et fraudare de pretio agri ? •
[4] Nonne manens tibi manebat, et venundatum in tua erat potestate ? Quare posuisti in corde tuo hanc rem ? Non es mentitus hominibus, sed Deo. •
[5] Audiens autem Ananias hæc verba, cecidit, et expiravit. Et factus est timor magnus super omnes qui audierunt. •
[6] Surgentes autem juvenes amoverunt eum, et efferentes sepelierunt. •
[7] Factum est autem quasi horarum trium spatium, et uxor ipsius, nesciens quod factum fuerat, introivit. •
[8] Dixit autem ei Petrus : Dic mihi mulier, si tanti agrum vendidistis ? At illa dixit : Etiam tanti. •
[9] Petrus autem ad eam : Quid utique convenit vobis tentare Spiritum Domini ? Ecce pedes eorum qui sepelierunt virum tuum ad ostium, et efferent te.
[10] Confestim cecidit ante pedes ejus, et expiravit. Intrantes autem juvenes invenerunt illam mortuam : et extulerunt, et sepelierunt ad virum suum. •
[11] Et factus est timor magnus in universa ecclesia, et in omnes qui audierunt hæc. •
[12] Per manus autem Apostolorum fiebant signa et prodigia multa in plebe. Et erant unanimiter omnes in porticu Salomonis. •
[13] Ceterorum autem nemo audebat se conjungere illis : sed magnificabat eos populus. •
[14] Magis autem augebatur credentium in Domino multitudo virorum ac mulierum,
[15] ita ut in plateas ejicerent infirmos, et ponerent in lectulis et grabatis, ut, veniente Petro, saltem umbra illius obumbraret quemquam illorum, et liberarentur ab infirmitatibus suis. •
[16] Concurrebat autem et multitudo vicinarum civitatum Jerusalem, afferentes ægros, et vexatos a spiritibus immundis : qui curabantur omnes.
[17] Exsurgens autem princeps sacerdotum, et omnes qui cum illo erant (quæ est hæresis sadducæorum), repleti sunt zelo : •
[18] et injecerunt manus in Apostolos, et posuerunt eos in custodia publica.
[19] Angelus autem Domini per noctem aperiens januas carceris, et educens eos, dixit :
[20] Ite, et stantes loquimini in templo plebi omnia verba vitæ hujus. •
[21] Qui cum audissent, intraverunt diluculo in templum, et docebant. Adveniens autem princeps sacerdotum, et qui cum eo erant, convocaverunt concilium, et omnes seniores filiorum Israël : et miserunt ad carcerem ut adducerentur. •
[22] Cum autem venissent ministri, et aperto carcere non invenissent illos, reversi nuntiaverunt,
[23] dicentes : Carcerem quidem invenimus clausum cum omni diligentia, et custodes stantes ante januas : aperientes autem neminem intus invenimus.
[24] Ut autem audierunt hos sermones magistratus templi et principes sacerdotum, ambigebant de illis quidnam fieret. •
[25] Adveniens autem quidam nuntiavit eis : Quia ecce viri, quos posuistis in carcerem, sunt in templo stantes, et docentes populum.
[26] Tunc abiit magistratus cum ministris, et adduxit illos sine vi : timebant enim populum ne lapidarentur. •
[27] Et cum adduxissent illos, statuerunt in concilio : et interrogavit eos princeps sacerdotum,
[28] dicens : Præcipiendo præcepimus vobis ne doceretis in nomine isto : et ecce replestis Jerusalem doctrina vestra : et vultis inducere super nos sanguinem hominis istius. •
[29] Respondens autem Petrus, et Apostoli, dixerunt : Obedire oportet Deo magis quam hominibus. •
[30] Deus patrum nostrorum suscitavit Jesum, quem vos interemistis, suspendentes in ligno. •
[31] Hunc principem et salvatorem Deus exaltavit dextera sua ad dandam pœnitentiam Israëli, et remissionem peccatorum :
[32] et nos sumus testes horum verborum, et Spiritus Sanctus, quem dedit Deus omnibus obedientibus sibi.
[33] Hæc cum audissent, dissecabantur, et cogitabant interficere illos. •
[34] Surgens autem quidam in concilio pharisæus, nomine Gamaliel, legisdoctor, honorabilis universæ plebi, jussit foras ad breve homines fieri, •
[35] dixitque ad illos : Viri Israëlitæ, attendite vobis super hominibus istis quid acturi sitis.
[36] Ante hos enim dies extitit Theodas, dicens se esse aliquem, cui consensit numerus virorum circiter quadringentorum : qui occisus est : et omnes qui credebant ei, dissipati sunt, et redacti ad nihilum. •
[37] Post hunc extitit Judas Galilæus in diebus professionis, et avertit populum post se, et ipse periit : et omnes quotquot consenserunt ei, dispersi sunt. •
[38] Et nunc itaque dico vobis, discedite ab hominibus istis, et sinite illos : quoniam si est ex hominibus consilium hoc, aut opus, dissolvetur :
[39] si vero ex Deo est, non poteritis dissolvere illud, ne forte et Deo repugnare inveniamini. Consenserunt autem illi. •
[40] Et convocantes Apostolos, cæsis denuntiaverunt ne omnino loquerentur in nomine Jesu, et dimiserunt eos. •
[41] Et illi quidem ibant gaudentes a conspectu concilii, quoniam digni habiti sunt pro nomine Jesu contumeliam pati. •
[42] Omni autem die non cessabant in templo, et circa domos docentes, et evangelizantes Christum Jesum.