Actus, 27

[1] Ut autem judicatum est navigare eum in Italiam, et tradi Paulum cum reliquis custodiis centurioni nomine Julio cohortis Augustæ, •

[2] ascendentes navem Adrumetinam, incipientes navigare circa Asiæ loca, sustulimus, perseverante nobiscum Aristarcho Macedone Thessalonicensi. •

[3] Sequenti autem die devenimus Sidonem. Humane autem tractans Julius Paulum, permisit ad amicos ire, et curam sui agere. •

[4] Et inde cum sustulissemus, subnavigavimus Cyprum, propterea quod essent venti contrarii. •

[5] Et pelagus Ciliciæ et Pamphyliæ navigantes, venimus Lystram, quæ est Lyciæ : •

[6] et ibi inveniens centurio navem Alexandrinam navigantem in Italiam, transposuit nos in eam. •

[7] Et cum multis diebus tarde navigaremus, et vix devenissemus contra Gnidum, prohibente nos vento, adnavigavimus Cretæ juxta Salmonem : •

[8] et vix juxta navigantes, venimus in locum quemdam qui vocatur Boniportus, cui juxta erat civitas Thalassa. •

[9] Multo autem tempore peracto, et cum jam non esset tuta navigatio, eo quod et jejunium jam præteriisset, consolabatur eos Paulus, •

[10] dicens eis : Viri, video quoniam cum injuria et multo damno non solum oneris, et navis, sed etiam animarum nostrarum incipit esse navigatio. •

[11] Centurio autem gubernatori et nauclero magis credebat, quam his quæ a Paulo dicebantur.

[12] Et cum aptus portus non esset ad hiemandum, plurimi statuerunt consilium navigare inde, si quomodo possent, devenientes Phœnicen, hiemare, portum Cretæ respicientem ad Africum et ad Corum. •

[13] Aspirante autem austro, æstimantes propositum se tenere, cum sustulissent de Asson, legebant Cretam. •

[14] Non post multum autem misit se contra ipsam ventus typhonicus, qui vocatur Euroaquilo. •

[15] Cumque arrepta esset navis, et non posset conari in ventum, data nave flatibus, ferebamur.

[16] In insulam autem quamdam decurrentes, quæ vocatur Cauda, potuimus vix obtinere scapham. •

[17] Qua sublata, adjutoriis utebantur, accingentes navem, timentes ne in Syrtim inciderent, summisso vase sic ferebantur. •

[18] Valida autem nobis tempestate jactatis, sequenti die jactum fecerunt : •

[19] et tertia die suis manibus armamenta navis projecerunt. •

[20] Neque autem sole, neque sideribus apparentibus per plures dies, et tempestate non exigua imminente, jam ablata erat spes omnis salutis nostræ.

[21] Et cum multa jejunatio fuisset, tunc stans Paulus in medio eorum, dixit : Oportebat quidem, o viri, audito me, non tollere a Creta, lucrique facere injuriam hanc et jacturam. •

[22] Et nunc suadeo vobis bono animo esse : amissio enim nullius animæ erit ex vobis, præterquam navis.

[23] Astitit enim mihi hac nocte angelus Dei, cujus sum ego, et cui deservio, •

[24] dicens : Ne timeas Paule, Cæsari te oportet assistere : et ecce donavit tibi Deus omnes qui navigant tecum. •

[25] Propter quod bono animo estote viri : credo enim Deo, quia sic erit, quemadmodum dictum est mihi.

[26] In insulam autem quamdam oportet nos devenire.

[27] Sed posteaquam quartadecima nox supervenit, navigantibus nobis in Adria circa mediam noctem, suspicabantur nautæ apparere sibi aliquam regionem. •

[28] Qui et summittentes bolidem, invenerunt passus viginti : et pusillum inde separati, invenerunt passus quindecim. •

[29] Timentes autem ne in aspera loca incideremus, de puppi mittentes anchoras quatuor, optabant diem fieri.

[30] Nautis vero quærentibus fugere de navi, cum misissent scapham in mare, sub obtentu quasi inciperent a prora anchoras extendere, •

[31] dixit Paulus centurioni et militibus : Nisi hi in navi manserint, vos salvi fieri non potestis. •

[32] Tunc absciderunt milites funes scaphæ, et passi sunt eam excidere.

[33] Et cum lux inciperet fieri, rogabat Paulus omnes sumere cibum, dicens : Quartadecima die hodie exspectantes jejuni permanetis, nihil accipientes. •

[34] Propter quod rogo vos accipere cibum pro salute vestra : quia nullius vestrum capillus de capite peribit. •

[35] Et cum hæc dixisset, sumens panem, gratias egit Deo in conspectu omnium : et cum fregisset, cœpit manducare.

[36] Animæquiores autem facti omnes, et ipsi sumpserunt cibum.

[37] Eramus vero universæ animæ in navi ducentæ septuaginta sex.

[38] Et satiati cibo alleviabant navem, jactantes triticum in mare.

[39] Cum autem dies factus esset, terram non agnoscebant : sinum vero quemdam considerabant habentem littus, in quem cogitabant si possent ejicere navem.

[40] Et cum anchoras sustulissent, committebant se mari, simul laxantes juncturas gubernaculorum : et levato artemone secundum auræ flatum, tendebant ad littus. •

[41] Et cum incidissemus in locum dithalassum, impegerunt navem : et prora quidem fixa manebat immobilis, puppis vero solvebatur a vi maris. •

[42] Militum autem consilium fuit ut custodias occiderent : nequis cum enatasset, effugeret.

[43] Centurio autem volens servare Paulum, prohibuit fieri : jussitque eos, qui possent natare, emittere se primos, et evadere, et ad terram exire :

[44] et ceteros alios in tabulis ferebant : quosdam super ea quæ de navi erant. Et sic factum est, ut omnes animæ evaderent ad terram. •